Welkom op mijn website!

BLOG

....het is wat het is....

....Oh ja jôh ?....

In dit blog ga ik op onderzoek uit naar mijn gedrag en dat van anderen. 

Waarom doe ik zoals ik doe ?

Waarom reageer ik zoals ik reageer ? 

Volgens mij kunnen we alles zijn. Er is een stukje genetische aanleg, omgevingsfactoren, situaties, ervaringen die uiteindelijk je gedrag bepalen. Men zegt vaak,  “ik ben zo”, dat is mijn karakter. 

Is dat zo ?

Is dat zo een vaststaand gegeven ?

Of kunnen wij meer ons gedrag zelf bepalen ? 

Kunnen we daardoor ons karakter vormen, zoals we dat zelf willen ?

Het zou leuk zijn dat men reageert op mijn overpeinzingen, zodat we met elkaar op zoek kunnen gaan.

(Om privacy te garanderen gebruik ik andere namen.)

Mijn Blog schrijf ik van beneden naar boven, zodat bovenaan altijd mijn laatste stuk staat.

25 april 2025

dag 44

Blij met het bezoek van 2 vriendinnen. Barbara ken ik al 45 jaar en Jolanda 35 jaar. Steeds meer besef ik dat ik toch veel meer vriendschappen heb dan dat ik me bewust was. En het zijn ook echte vriendschappen, respect, loyaliteit en oprechte liefde voor elkaar. Wat is er toch met me gebeurd dat ik me zo afgezonderd heb van al deze mensen ? Waarom heb ik mijn wereld zo klein gemaakt ? Ooit ben ik uit Dordrecht weggegaan omdat mijn familie en alle mensen die dagelijks bij mij over de vloer kwamen mij verstikten. Het werd me allemaal te veel. Jarenlang ben ik vrijwel niet meer in Dordrecht geweest. Als het niet anders kon, ging ik snel naar de plaats van bestemming en pijlsnel weer naar huis. Op de Moerdijkbrug kreeg ik altijd ontzettende buikpijn als ik richting Dordrecht reed. Geen grap, werkelijk altijd !! Nu woon ik alweer 4 jaar in Papendrecht, ik vermijd Dordrecht nog steeds.           

Toevallig ben ik in de afgelopen maand in Dordrecht 2x uit eten geweest. Op de fiets door de binnenstad, ietwat schuw in de hoop niemand tegen te komen. Wat is dat toch ? Inmiddels ben ik toch wel zover om geen zuigers meer binnen te laten in mijn leven ? Dat heb ik toch zelf in de hand ? Mijn trauma's zijn gekoppeld aan de stad en alle mensen die erin wonen !!! Dus ook aan de vrienden die daar nog steeds wonen. Dat mag ik nu wel loslaten. Het ligt allemaal in het verleden. Dordrecht is een mooi stadje. De vrienden die er nu nog wonen zijn het waard om te zien en meer aandacht aan te geven. Ook is het belangrijk voor mezelf om weer wat socialer in het leven te staan. Uiteindelijk ben ik de dirigent van mijn eigen leven en mag ik bepalen wie er in speelt, hoeveel, hoe vaak, hoe snel enz. Het ritme kan ik helemaal zelf bepalen, zonder schuld of schaamte. Mijn eerste stappen zijn vandaag genomen, door een afspraak met deze 2 vriendinnen te maken, met de intentie dit zeker vaker te doen. Voor mij weer 180 graden om. Trots op mezelf.

Altijd ben ik er trots op geweest om een autonoom mens te zijn. Door de vele PTSSjes kan ik nu wel zien dat er ook veel van die autonomie is afgebrokkeld. Jaren geleden ben ik onder behandeling geweest voor al die PTSSjes. Het zijn er zoveel dat mijn psych wel verbaasd was dat ik nog zo goed kon functioneren zonder medicijnen. Uiteindelijk heb ik 18 EMDR's gehad. Bij EMDR moet je een bepaalde taak doen én denken aan een schokkende gebeurtenis. Dat zorgt voor extra druk op je werkgeheugen. Mogelijk zorgt die extra druk ervoor dat de herinneringen en gevoelens over de schokkende gebeurtenis waziger worden. En dat het beeld minder spanning veroorzaakt. EMDR kan zwaar aanvoelen omdat het zich richt op het verwerken van belastende emoties en herinneringen. Het doel is negatieve associaties aan te pakken en uiteindelijk te helpen bij het verminderen van stress en het bevorderen van genezing.

Waarschijnlijk zijn door de EMDR's inderdaad de spanningen en de pijn verminderd of weg, waardoor ik nu de gebeurtenissen uit het verleden beschrijf als een verhaal, los van emotie. Waar ik nu specifiek naar kijk is naar mijn aangeleerde gedrag daardoor. Vooral naar het gedrag dat geen enkele functie meer heeft voor mij. Dat is waar dit Blog voor mij om draait !! Welk gedragspatroon is nog functioneel voor mij en welke niet ? Hoe ga ik dit veranderen ? Hoe doe ik dat ? Mijn eerste stappen hierin beschrijven.

24 april 2025

dag 43

Vandaag precies 10 jaar geleden werd ik gebeld door het ziekenhuis dat ze mijn man Michel probeerden te bereiken. Het lukte hen niet, maar of ik dat zou kunnen doen om hem met spoed naar het ziekenhuis te sturen. Voor mij is deze specifieke dag het zwaarst geweest. Om 10.00 uur waren we in het ziekenhuis, Michel stuurde me rond 14.00 uur naar huis en om 17.30 uur belde hij me op dat ik hem kon komen ophalen. “Hoi, kom je me halen, ik ben klaar." "Ik sta bij de apotheek voor pijnstillers." "Oh ja, ik heb een kwaadaardig gezwel in mijn lever ter grootte van een sinaasappel." Dat was het, daar kon ik het mee doen. Paniek, huilen, huilen !!!!  Misschien vijf minuten met enorme gieren gejankt, misschien wel gekrijst, en dan………stilte. Totaal in trance naar mijn auto gelopen om hem op te gaan halen. Eigenlijk levensgevaarlijk. Vanaf dat moment heb ik volgens mij niet meer gehuild. Ja, misschien een traantje weggepinkt. Maanden na zijn overlijden heb ik een paar keer gehuild. Volgens mij werkt het bij mij zo, dat als het te heftig is dat er uiterlijk weinig emoties zijn. Je komt in een soort bubbel terecht die je echt helemaal omhult. Het voelt vreemd aan, je kunt wel functioneren, zelfs dingen opslaan, maar de pijn, het verdriet, wordt door de bubbel-omhulling gereduceerd vrijgelaten. Achteraf vind ik dit een heel mooi universeel gegeven. Het voelt alsof het universum zorg voor je draagt in de moeilijkste tijden. Het maakt dat je uiteindelijk niet eenzaam bent. Ik heb me echt gedragen gevoeld door deze bubbel.

Als jong volwassene vertelde ik iedereen altijd dat ik een hele fijne jeugd heb gehad. Zo voelde ik dat ook echt. Michel zei mij dat het helemaal niet zo normaal was wat ik erover vertelde. Door hem ben ik er anders naar gaan kijken. Ook mijn huidige man Ton is geschokt over de verhalen uit mijn jeugd. Zou het zo kunnen zijn dat ik destijds ook gedragen werd ? Zou ik een beschermende bubbel hebben geleefd ? Heeft het universum mij al die tijd met liefde omarmd ? Door Michel veranderde mijn visie op het verleden. Ik werd boos en voelde me verongelijkt. Niet fijn, vernietigend voor mijzelf en mensen rond mij heen. Het slachtofferschap heb ik in mijn volwassen leven daardoor flink uitgeleefd. Nu is het tijd geworden om het kind Annette dat inderdaad slachtoffer was van de situatie, op te tillen en onvoorwaardelijk met liefde te dragen door MIJ, de Annette van nu en de toekomst.

23 april 2025

dag 42

Mijn man vraagt zich af waarom ik vermoeid zou zijn in verband met het verwerken van oude zaken. Hij zegt : “Okay, dat je als kind er moe van werd omdat het niet te verwerken is begrijp ik, maar waarom moet dat dan nu op dezelfde manier gaan ?”  “Wat voel je bij deze vermoeidheid ?” “Wat voel je bij het verwerken ?" "Is daar echt geen pijn ?” “Geen pijn, waarom dan wel weer zo vermoeid ? “  “Wel pijn, waarom durf je dat niet te voelen en/of uiten ? Jeetje, daar wordt weer een ballonnetje doorgeprikt. Ik weet het echt nog niet !!! Het voelt meer als observeren hoe het vroeger ging, zonder oordeel. Wel met begrip waar dan mijn reacties en acties zijn zoals ze zijn. Begrip hoe ik mezelf gevormd heb. Het is mij wel duidelijk geworden dat het om kwetsbaarheid gaat. Toevallig had ik een gesprek met mijn zus hierover. Zij is 14 jaar ouder dan ik, haar jeugd is nog strenger geweest en op een andere manier ook pijnlijk en verknipt. Een halve generatie, andere tijden. Niettemin hetzelfde nest, dezelfde ouders met hun problematiek. Ik appte naar mijn zus : “Het laatste stuk doen we altijd alleen." “Jij en ik moeten leren om tot dat laatste stukje hulp van anderen te aanvaarden." “Kwetsbaarheid tonen en laten zien". “Volgens mij is dat onze les." “ Door een hel heen gaan en weer terug, dat kunnen we wel.”  “ Kwetsbaarheid tonen niet.” Dat zeg ik dan heel wijs tegen m'n grote zus, maar natuurlijk ook tegen mezelf. Waarschijnlijk, als je je kwetsbaar opstelt, laat je ook de bijbehorende emoties zien. Boosheid, huilen enz. Het zit er wel, maar het komt er gewoon niet echt uit. Mijn oogkassen doen voortdurend pijn. Vaker huilen zou dat wel op kunnen lossen, denk ik. Kwetsbaarheid is voor mij echt moeilijk. Wel probeer ik eerlijk te antwoorden. Niet alleen maar zeggen dat het goed gaat.

Een nichtje vraagt : “Hoi Annet, hoe gaat het met je?” “Kun je, lichamelijk gezien, al wat meer?" “ Hoe voel je je?” Mijn eerlijk antwoord daarop is : “Nee, helaas niet." “ Ik voel me nog steeds extreem moe en lopen buiten de deur is nog heel moeilijk.” “Ik adem en ik leef, dat is het belangrijkste, ik moet niet zeuren.” Nou, in ieder geval laat ik wel zien dat het nog niet echt top is, maar er toch nog achteraan schrijven dat ik niet moet zeuren. Stel je voor dat ik zielig over kom ? Een piepklein beginnetje van me kwetsbaar durven opstellen, met een kanttekening. Terwijl ik weet dat ware kracht juist ook in kwetsbaarheid schuilt, blijft het moeilijk, moeilijk, moeilijk. Nog zoveel te leren !!!!

22 april 2025
dag 41
Twee dingen vandaag. Hilde stuurt net een klein filmpje van Adelheid Roosen waarop ze zegt : “Het ouder worden bracht mij bij de lagen van de kinder-paniek van zo lang geleden, die paniek kijkt me zo recht in m'n bek." “Dat is dat je iets veel te jong draagt wat je niet kan.” "Je hoort gedragen te worden op die leeftijd.” “Het is zo groot, dat je denkt, en daardoor ook voelt, ik sterf hieraan.” Deze uitspraak van haar is zo herkenbaar !!! Direct een ezelsbruggetje naar mijn extreme vermoeidheid. Door mijn neurologische aandoening CMT, ben ik al mijn hele leven chronisch moe. Als kind kon ik extreem moe zijn. Niet uit mijn bed te krijgen, alleen maar slapen. Eens in de 2 à 3 maanden moest ik 2 dagen thuis blijven om te slapen. Daarna was ik dan kennelijk weer een beetje opgeladen om door te gaan. Ja, ik heb zelfs een keer 3 dagen en 3 nachten aan één stuk door geslapen. De huisarts kwam dan kijken of het nog steeds 'slapen” was. Later toen ik niet meer thuis woonde, was ik nog steeds chronisch vermoeid, maar niet in die orde als van mijn jeugd thuis. Nu na mijn herseninfarct ben ik nog steeds extreem moe. Er wordt over gezegd dat dit erbij hoort, dat ik er zeker een jaar voor uit moet trekken voordat ik echt kan zeggen dat het beter gaat. Nou ja, daar wacht ik dan maar op. Toch, door hoe Adelheid dit zei, kon ik niet anders denken dan de extreme vermoeidheid die ik momenteel ervaar, te vergelijken met mijn jeugd. Nooit eerder heb ik trouwens deze link getrokken. Alle herinneringen poppen immers ook weer op. Gelukkig zonder pijn, maar met inzichten. Zou dit dan toch ook niet een stuk vermoeidheid zijn van die verwerking ? Waarschijnlijk was ik zo extreem moe in mijn jeugd niet alleen door mijn ziekte, maar ook de geheimen van mijn moeder die voor een klein kind niet te dragen zijn. Het verre gaande narcisme van mijn moeder, wat voor een kind niet te dragen is. Op het moment dat ik het huis uit ging met veel meer afstand van mijn ouders ging het stukken beter met de vermoeidheid. Nu, door het ouder worden en het infarct, kom ik dus bij die lagen van mijzelf als kind. In feite driedubbel op vermoeidheid. Ten eerste door mijn ziekte, ten tweede door het infarct en ten derde door het mogen verwerken van de lagen die ik in mijn jeugd moest laten liggen omdat ze toen niet te dragen waren. Dit besef geeft me toch een beetje rust, in die zin dat de extreme vermoeidheid me ietsje pietsje minder frustreert.

21 april 2025

dag 40

Geen overleg. Mijn vriendin Hilde en ik hebben allebei mannen gehad die op zich geen behoefte hadden aan overleg. Allebei waren we de regelaars, organiseerden alles en schaften ook aan wat we nodig hadden, zelfs een auto als dat de tijd ervoor was. We hadden hier een gesprek over met onze huidige partners. Deze heren willen graag ook iets in de melk te brokkelen hebben. Zowel Ton als Wietze vinden het raar, ja zelfs niet normaal dat we niet of te weinig overleggen. Tja, wat kan ik daar nu op zeggen ?Ik kan alleen maar vanuit mezelf spreken.  In feite ben ik extreem zelfstandig, waardoor ik gewend ben geraakt om zelf in alles mijn koers te bepalen. Mijn vader had hele strenge regels, dit in vergelijking met anderen van mijn leeftijd. Ik hield me ook aan die regels. Mijn moeder reed zo lang als ik me kan herinneren een scheve schaats. Geen regels bij haar, alleen als het haar zo uitkwam. Overleg kwam in haar woordenboek absoluut niet voor. Zij kocht waar ze zin in had en zei dan : “ Jôh, dat ziet je vader niet eens.” Alle meubels weg laten halen en nieuwe gekocht, voordat pa thuis kwam, en inderdaad er kwam geen reactie. Wel had ze zijn stoel laten staan. Geen consistentie bij mijn ouders dus. Op mijn 17e ging ik op mezelf wonen, zo snel mogelijk wilde ik zelfstandig zijn. Mijn vader zei : “ Dat is goed meisje, maar wij helpen je op geen enkele manier meer. “ “Eruit is eruit.” Mijn eigen regels, zelf bepalen, dat was wat ik wilde !!! Nooit meer door een ander verteld worden wat ik wel of niet mag doen. Dat voel ik nog steeds tot het diepst van mijn vezels. Er zijn momenten geweest waarop ik niet wist hoe ik rond moest komen. Liever aan honger sterven dan op hangende pootjes naar huis gaan. Een slager in de binnenstad, waar ik toen woonde, had destijds door dat ik het niet breed had. Hij raadde mij aan om rond sluitingstijd te komen, dan kon hij zien wat hij over had. Hij gaf mij dan vlees en zelfs brood, aardappelen en groente.  Mijn onafhankelijkheid is ontstaan uit eigengereid en star zijn ten opzichte van mijn ouders. Misschien zelfs wraakzucht. Wow, ik vertel Ton altijd dat ik me niet kan herinneren ooit van mijn leven iets vanuit wraakzucht te hebben gedaan !!! Nu ik erover nadenk, heb ik vele jaren later mijn vader terugbetaald met zijn eigen manier van moreel optreden. Mijn moeder kon hele gemene dingen doen en het dan zo draaien dat ze mij er de schuld van gaf, of in ieder geval iemand anders. Ooit heb ik geprobeerd dit in alle redelijkheid te bespreken met m’n vader. Hij zei dan : “ Ja, ik weet het meisje, maar ik sta achter je moeder, met haar ga ik verder en niet met jou.” Dit biedt dus geen enkele veiligheid voor mij als kind. Jaren later, toen ik met Michel getrouwd was, belde mijn vader me op om te vertellen dat deze man het niet waard was om mijn leven mee te delen. Ik vertelde hem toen heel fijntjes : “ Ik begrijp wat je zegt, maar met hem moet ik verder en met jou niet.” Dat was volgens mij toch ook wel wraak. Waar kan ik me wel veilig voelen ? Ja, precies, veiligheid heb ik altijd bij mezelf moeten zoeken. Ten diepste heb ik een wantrouwen naar mensen in het algemeen. Mijn ervaringen met partners zijn ook niet dusdanig dat ik die blind kan vertrouwen. Als je dan zegt, het is wel raar dat je niet overlegt met je man. Zeg ik; “ Goh, is dat zo ?”

20 april 2025

dag 39

Eén van mijn kinderen heeft voor het afstuderen een film gemaakt. Door middel van crowdfunding is het een heel gedoe om geld bij elkaar te sprokkelen om een film te kunnen maken. Uiteindelijk lukt dat, maar is het nog steeds behelpen en vraagt het om enige creativiteit om toch nog wat goeds tot stand te brengen. Trots heeft hij ons uitgenodigd voor de première van zijn film en van een studiegenoot. Los van het feit dat beide films technisch goed in elkaar zaten en het goede films waren, was ik geschokt van de thema’s . Het vervreemdende, de leegte, het doelloze, het verstikkende gevoel in beide films was hartverscheurend. Ik maak me zorgen om deze generatie. Voelen ze geen optimisme ? Is er geen hoop ? Wat willen ze nu eigenlijk vertellen ? Zie ik het zelf te somber ? Kijk ik met een andere blik ? Andere generaties andere tijden ? Ik weet het niet, maar het hield me enorm bezig. Er werd voor mijn zoon en zijn  studiegenoot geklapt en men sprak hun bewondering uit van hoe goed de films waren. Bij mij gebeuren er dan intern allemaal vreemde dingen. Mijn lichaam voelt een shock, op het misselijke af. Ik hoor mezelf zeggen tegen mijn zoon : “ Ik ben trots op je.” Inmiddels heb ik wel geleerd om niet te vertellen wat ik echt voel en waar ik allemaal aan moet denken. Men schrikt vaak van mijn botte eerlijkheid, dus is dat op zo’n moment niet op zijn plaats. Het gaat om zijn creatieve hoogstandje waarmee hij met goed gevolg is afgestudeerd. In alle rust zal ik hem er toch nog eens naar vragen. Waarom en met welke gedachten hij deze film gemaakt heeft. Terug in de auto naar huis heeft mijn man Ton hetzelfde unheimische gevoel als ik. Pfffft, gelukkig maar. Ik vertel dat ik blij ben dat ik gezegd heb dat ik trots op hem ben, in plaats van te zeggen dat ik er niets van snap en er een rotgevoel aan overgehouden heb. Dat was een bewuste verandering, eerst nadenken. Wat doe ik hier ? Voor wie ben ik hier ? Wat is dus belangrijk ? Blij dat ik gegaan ben voor mijn zoon. Had redenen in verband met mijn gezondheid om af te zeggen, maar met mijn nieuwe voornemens ben ik toch gegaan. Het verdient een schouderklopje vind ikzelf. Thuisgekomen zag ik op mijn horloge, dat mijn hartslag en dergelijke meet, dat ik tijdens het kijken naar de films een enorm overbelast hart had. Daarom voelde ik me zo naar !!! Mijn lichaam had veel stress ervaren door te kijken naar die drukkende leegte in de films. Ook is het na mijn herseninfarct zoveel duidelijker dat iedere vorm van stress bij mij kan leiden tot atriumfibrilleren. Aan de ene kant ongemakkelijk, maar aan de andere kant wel goed om dit zo duidelijk te zien. Zo leer ik mezelf ook beter kennen, en kan ik daar in de toekomst rekening mee houden. Natuurlijk moet ik met deze wetenschap niet tuttig omgaan, want helemaal stress vermijden is onmogelijk. Wel bewuster zijn van de dingen die invloed hebben op mijn gemoedstoestand. Momenteel lukt het me aardig om grenzen aan te geven. Zonder schuld of schaamte.

19 april 2025

dag 38

Vandaag had ik een zogenaamde verbeterdag. Dit heb ik mij ook voorgenomen om mijn gedrag te veranderen of verbeteren. In dit geval probeer ik me wat socialer op te stellen. Zou ik dan ontdekken dat het leven vriendelijker of leuker is ? Of geeft het me iets wat ik nu nog niet kan bedenken ? Zou ik ontdekken dat ik helemaal niet wil of kan veranderen ? Normaal gesproken maak ik geen contact met mensen die ik niet ken. Zoals op de revalidatie zijn er altijd dezelfde mensen op het moment dat ik daar ben. Maar……ik ken ze niet. Vorige week was een goede vriendin van me op bezoek die 35 jaar geleden al met me mee ging zwemmen in verwarmd water als therapie voor mijn neurologische aandoening. Ze kent me redelijk goed en neemt me zoals ik ben. Ze weet dat ik met mensen rond mij heen geen contact maak, maar raadde mij aan het toch eens te gaan proberen. Volgens haar is het vrij “normaal” dit wel te doen. Zoals ik al zei wil ik best veranderen op sommige gebieden. Sinds vorige week zeg ik dus als ik binnenkom hardop "Goedemorgen." Een stuk of 8 keer krijg ik dan een  "goedemorgen" terug. Op dat moment word ik gezien. Dat is een hele stap voor mij om zichtbaar als een medemens daar dan rond te lopen. Het onzichtbaar naar mijn fiets lopen is er vanaf nu dus niet meer bij. Vandaag ging ik nog een stapje verder. Ik had me vergist in de tijd, en dacht thuis nog een half uurtje te kunnen chillen, maar had al op de fysio moeten zijn. Zo snel als ik kon, ben ik er naartoe gegaan. In de kleedkamer had ik al een praatje met een dame die ik elke week zie. Ze komt al 10 jaar naar de revalidatie-fysio zei ze. En om eerlijk te zijn heeft ze wel iets meer verteld, maar ik weet het niet meer. Dat is dus ook een aandachtspuntje voor mij. Om naar de sportzaal te gaan moet ik met de trap naar boven. Doordat ik al gehaast van huis vertrokken was, kwam ik hijgend aan in de zaal. “Goedenmorgen !” ; hijg ik. Iedereen antwoordt in koor terug. De dame die dicht bij in de buurt zit maakt een opmerking over mijn gehijg. Normaal zou ik iets mompelen en zo snel mogelijk bij haar uit de buurt gaan. Nu bleef ik bij haar staan om uit te leggen dat ik overhaast was vertrokken en blablabla…..Dit was voor de dame een open deur om te stoppen met haar oefeningen en uitgebreid iets over zichzelf te vertellen. Ik weet echt niet meer waar het over ging !!! Wel heb ik opgevangen dat ze 2 honden heeft. Dat heb ik in m’n oren geknoopt voor een volgend “gezellig” praatje. De fysiotherapeut noemt haar Lies, dus ik neem aan dat ze zo heet. Een andere meneer die Arie genoemd wordt, zit vaak op een oefentoestel langdurig nadat hij klaar is met zijn oefeningen. Soms moet ik verder en precies op het toestel waar hij zit te zitten. Normaal ga ik dan geduldig maar wel hopelijk onzichtbaar geïrriteerd zitten wachten tot hij bedenkt op te gaan staan. Nu liep ik naar hem toe en vroeg vriendelijk of ik gebruik mocht maken van het toestel. Terwijl Arie opstond begon hij gezellig met me te kletsen, terwijl ik even gezellig iets terug antwoorde. Helaas weer vergeten wat, het blijkt dat gezellige “prietpraat” niet beklijft, maar waarschijnlijk een andere functie heeft waar ik nog de waarde van moet leren inschatten. Hoe dan ook ben ik met een fijn gevoel en ook wel een beetje trots op mezelf naar huis gegaan.

18 april 2025

dag 37

Het is zo wonderlijk hoe dit werkt, en ik ben ook echt blij dàt dit werkt. Door mijzelf de opdracht te geven te kijken naar mijn gedrag, met de vraag: "Waar heeft het zijn oorsprong ?”, kan ik nu situaties uit het verleden beschrijven zonder enige pijn, meer als een verhaal. In het verleden vertelde ik wel aan mijn zus en beste vrienden over mijn jeugd. Altijd met een snik in m’n stem, met pijn, met onbegrip. Dat was zo belangrijk voor mij, begrip. Waarom wilde ik het begrijpen ? Zou dat me nog controle geven over een situatie uit het verleden ? Nee, natuurlijk niet. Nu kan ik zien dat het met loslaten te maken heeft. Mijn CVA heeft ervoor gezorgd dat ik ongecontroleerde emoties heb. Het komt er allemaal uit, in vrijheid…..Ben benieuwd wat ik nog meer mag ontdekken.

Gisteren schreef ik over mijn moeder hoe ze haar vrije uurtjes afdwong om haar dingen te kunnen doen. Opeens ging er een Willie Wortel-lampje branden. Vanaf mijn 3de jaar heb ik in de maand februari nachtmerries gekregen. Wekenlang dezelfde nachtmerrie. Dan stopte het, en kwam de nachtmerrie dat jaar erop in de maand februari weer terug, en hield dan weer een aantal weken aan. Toch stopte deze nachtmerrie na een aantal jaren. Nu nog, als ik mijn ogen sluit, zie ik de nachtmerrie zo voor me. Mijn bed veranderde langzaam in een slangenkuil, overwegend zwarte slangen die dan over me heen en om mij heen kronkelden, duizenden slangen. In de hoek van mijn kamer stonden 3 inboorlingen, met een speer in de hand, een bot door de neus en alleen een lap voor de edele delen. Zij keken heel intens naar mij. Badend in het zweet en met zware hartkloppingen werd ik dan wakker. Deze nachtmerrie heeft op meerdere momenten in mijn leven invloed gehad, en nog. Zo heb ik een fobie voor alle slangachtigen. Bang van slangen, wormen, paling enz. Echt, er is geen haar op m’n hoofd die één hap paling zal eten. Ooit heb ik een klein jaartje in het Academisch Ziekenhuis Leiden gelegen. Op mijn afdeling werd een donkere jongen binnengebracht die op een soort strijkplank lag, die ze om de zoveel tijd omkeerden. Hij was naar Nederland overgebracht  vanuit een veldhospitaal in een Afrikaans land. Op het moment dat hij binnenkwam lag hij op zijn buik met het gezicht naar beneden. Midden in de nacht werd ik wakker en lag hij heel intens naar mij te kijken. Hij was kennelijk door de verpleging omgedraaid. Het was als mijn nachtmerrie van vroeger, die ogen !! Ik ben als een gek gaan overgegeven. We hebben elkaar leren kennen en er was natuurlijk niets meer aan de hand. Alleen de eerste ontmoeting 's nachts was schrikken en het bleek een klein traumaatje te zijn  van mijn nachtmerrie in mijn hele jonge jaren.  Ik heb me weleens afgevraagd, waarom die nachtmerries begonnen en waarom ze ineens stopten. Gisteren werd mij dat ineens duidelijk. Stiekem ontsnapte ik uit mijn slaapkamer en zag door de spijlen van het trappenhuis in de hal bij de voordeur mijn moeder vrijen met een vreemde man. Volgens mij maakte dit niet veel indruk, maar ik vluchtte wel terug naar m’n kamertje. Verderop in die week ontsnapte ik weer, maar zag nu mijn moeder naakt op bed met een naakte vreemde man bovenop haar. Hier schrok ik van !!! Waarschijnlijk kon ik op die leeftijd niet bedenken wat daar gebeurde, maar ik vond het heel erg eng. Aan mijn moeder heb ik gevraagd wat er was gebeurd. Ik zie mezelf nog zitten naast haar op haar bed. De witte sprei met grote golven in de vorm van bladeren en roze bloemen. Mijn moeder zei: “ Dat ik dat niet gezien kon hebben, omdat het nooit gebeurd was !" "Ik moest het gedroomd hebben.” Vanaf dat moment zijn mijn nachtmerries begonnen, in de maand februari. Jaren later, ik was toen 8 of 9, zijn de nachtmerries van februari gestopt. Dit was na dat moment waarop ik mijn moeder een rechtse hoek in haar gezicht had gegeven en haar met de dood bedreigde. Waarschijnlijk gaven de escapes van mijn moeder een onveilig gevoel, net als haar losse handjes dat deden. Op het moment dat ik haar terug sloeg, nam ik de controle in eigen hand en voelde ik me daardoor weer veilig. Geweldig, dit verhaal uit mijn jeugd is ook weer rond !!! Alles krijgt zijn plaats. Hoe mooi is dat ?

17 april

dag 36

Het is zo vreemd en speciaal dat er zoveel herinneringen boven komen de laatste tijd. Steeds meer inzichten krijg ik in mijn eigenaardigheden. Zo heb ik zolang als ik me kan herinneren claustrofobie. Een wc zal ik nooit op slot doen. Een lift met te veel mensen erin stap ik absoluut niet in. Geen slot op slot. Mijn broer en ik moesten vroeger als we thuis waren tussen de middag naar bed. Dit probeerde mijn moeder tot we naar de basisschool gingen. Wij mochten absoluut niet uit onze slaapkamer komen want dan werd mijn moeder hysterisch boos. Natuurlijk waren wij daar niet blij mee, en probeerden dan stiekem uit onze slaapkamer te ontsnappen. Wat we dan zagen wilden we niet zien, en doken dan weer snel terug naar onze kamertjes. Toen ik drie jaar oud was, kon ik al lezen en schrijven. Een klein, slim kindje, dat ook al begreep dat het niet okay was waar mijn moeder mee bezig was. Wel te jong om haar te confronteren met haar gedrag, dus loste ik dat op een andere manier op. Namelijk door haar te pesten. Ik ging bijvoorbeeld vlak voor de middag naar de wc, deed hem op slot en bleef dan muisstil zitten. Mijn moeder riep me dan dat ik eruit moest komen, maar ik zei niets. Ze probeerde hem dan vanaf de buitenkant open te maken, maar ik hield de knop van het slot vast. Gek werd ze dan. Ze ging dan de politie bellen, zei ze. In feite belde ze dan mijn vader, die vond dat ze het zelf met mij moest uitzoeken. Urenlang zat ik daar dan. Tegen de tijd dat iedereen voor het avondeten thuis was, kwam ik dan zachtjes uit de wc. Doordat mijn vader er was, kon ze zich dan niet meer kwaad uitleven. Ze was gewend om snel te slaan. Ze droeg altijd ringen dus dat deed gemeen zeer, of ze pakte de rieten mattenklopper. De striemen stonden dan op je billen. Als ik gepest had kan ik me herinneren, nam ik m’n straf zoals het kwam, zonder één traan te laten. Helaas, kon mijn moeder ook uit onredelijkheid van leer gaan. Toen ik acht of negen jaar oud was, gaf ze mij zonder dat ik iets gedaan had een klap in mijn gezicht. Waarschijnlijk had ze door mij een avontuurtje misgelopen. Zonder erbij na te denken gaf ik haar een volle hoek midden in haar gezicht terug en siste; “ Als jij ooit nog het lef hebt om mij te slaan, ga ik dwars door je heen, ik vermoord je !” Vanaf dat moment heeft zij mij nooit meer geslagen. Ook is hier nooit meer een woord over gesproken. Gevangen zijn letterlijk en figuurlijk. Gevangen in mijn slaapkamertje, gevangen door de nukken van mijn moeder, heeft mij vast en zeker claustrofobisch gemaakt. Momenteel houdt mijn lichaam me gevangen, mijn geest is echter vrij. Daar focus ik me op een vrij mens te zijn, alle sloten zullen zich openen…… Vertrouwen dat ik fysiek ook weer sterker wordt en als een herboren mens verder ga.

16 april 2025

dag 35

In mijn normale leven zie ik zelden paarden van dichtbij. Wel vind ik het mooie dieren, en aai ik ze als ik de mogelijkheid heb daartoe. Ik word wakker uit een droom. In deze droom moet ik op 2 paarden passen, een zwart paard en een wit paard. Ze lopen in een wei, ze zijn speels en zijn min of meer met mij aan het dollen, alsof ze testen met wie ze te maken hebben. De opdracht is dat ik ze aan het eind van de middag terugbreng naar een omheinde plek. Nadat ze nog even met mij gespeeld hebben komen ze allebei toch lief naar me toe en gaan mee naar de plek met omheining. Hier moet ik het hek dicht doen met een ingewikkeld hangslot. Om de één of andere reden weet ik ook nog dat het een groen hangslot was. Dan komen er twee personen naar mij toe om te kijken of het gelukt is. Wie dat zijn weet ik niet, ook niet of het mannen of vrouwen waren. Ze zien dat het hek open staat en het witte paard weg is. Kennelijk had ik het slot niet goed dicht gedaan. Eén van de personen laat mij nog even zien hoe ik dat slot goed dicht kan doen. Er zat nog een extra beveiliging op waar ik me niet van bewust was geweest. We, de twee personen en ik, besloten om ieder een kant op te gaan om het witte paard te zoeken. Ik ga op het zwarte paard en rijd direct zonder twijfel in een bepaalde richting. Ineens bevind ik me binnen de bebouwde kom. Het komt me heel bekend voor !!! Het is de buurt uit mijn jeugd. Mijn zwarte paard neigt zelf een kant op, maar ik stuur hem vastberaden een straat in waarvan ik zeker voel dat mijn witte paard zich weleens zou kunnen bevinden. En ja hoor, achter wat bosjes zie ik iets bewegen. Hij staat daar op zijn gemak wat te grazen. Stapvoets benader ik het witte paard. Het witte paard ziet mij en loopt ook langzaam en rustig in mijn richting. Hij begroet mij blij met zijn neus en vriendelijke ogen. Ook laat hij mij makkelijk een hoofdstel omdoen en ik pak hem bij de teugels en we lopen weer terug met z’n drieën, het zwarte paard, het witte paard en ik. Dan word ik wakker. Mijn gevoelens in de droom waren rustig, liefdevol en absoluut geen paniek. Nee, ik voelde juist veel vertrouwen. Dus was het een aangenaam gevoel toen ik wakker werd. Natuurlijk heb ik wat droomuitleg op gezocht…….

Paard —------ Paarden vertegenwoordigen sterke, fysieke energie. Je dient je ongetemde kracht te kanaliseren. Een donker of zwart paard duidt op mysterie, wildheid en het onbekende. Dit paard kan zelfs occulte krachten symboliseren. Een wit paard daarentegen symboliseert het pure, voorspoed en geluk. Komt er een paard in je droom voor, dan is dit een goed teken. Het betekent dat je je leven onder controle hebt. Een paard staat ook voor intuïtie en groepsgevoel. Een fijne droom over een paard of paarden staat voor een sociale groep waar je op kunt bouwen.

Paardrijden —----Ben je aan het paardrijden of zit je op een paard, dan staat dit voor een ontspannen verbinding met een persoon of een sociale groep. Paardrijden is  een positief voorteken. Het kan niet alleen materiële rijkdom suggereren, maar ook spiritueel geluk. Het kan ook een nieuwe baan of carrièremogelijkheden aan de horizon aangeven.

Grazende paarden—--Grazende paarden in dromen worden geassocieerd met het leiden van een beschut leven. Misschien ben je bereid om met iemand het middenveld te vinden. Het kan ook betekenen dat je de fouten van anderen accepteert. 

Drie—----Het getal drie staat voor leven, vitaliteit, innerlijke kracht, verbeelding, creativiteit, energie en zelfontdekking. Een drie staat ook altijd voor een drie-eenheid zoals het verleden, het heden en de toekomst of de vader, de moeder en het kind, etc.

Slot—-----Als je droomt over een slot betekent dit dat je niet kunt krijgen wat je wilt. Je wordt buitengesloten van een bepaalde activiteit of situatie. Misschien zit er een aspect van jezelf binnenin opgesloten wat tot uitdrukking moet komen. Als het slot open is lukt het je wel, sta je open tot relaties. Je kunt situaties aan en je kunt je goed uiten.

Groen—---De kleur groen staat in je droom voor groei, ontwikkeling en een nieuw begin. Komt deze kleur veel voor in je droom, dan kan dit ook een aansporing zijn om vaker de natuur op te zoeken. Droom je over groen, dan kan dit ook te maken hebben met een behoefte aan heling en balans.

De droom begint in een groene natuurlijke omgeving, dan ben ik terug in de buurt van mijn jeugd, en daarna ga ik weer terug naar de natuurlijke omgeving. Volgens mij heeft deze droom alles te maken met de reis die ik nu doormaak. De gevoelens, de emoties, het accepteren van mijn jeugd, mijn verleden en uiteindelijk de kracht die ik hieruit haal, zowel uiterlijk als innerlijk. Ben heel blij met mijn droom en deze droomuitleg.

15 april 2025

dag 34

Ledigheid is des duivels oorkussen. Deze quote werd door mijn vader vaak gebruikt. Het komt uit de bijbel, en zou je kunnen vertalen als; “ Luiheid is het hoofdkussen van de duivel.” Ondanks zijn weerstand tegen het geloof, hield mijn vader vast aan heel veel Bijbelse doctrine. Mijn vader had van opvoeden een ambacht gemaakt met strakke duidelijke lijnen, over goed en kwaad. Liefde was wel aanwezig maar de regels kwamen op de eerste plaats. Uitspraken als: "Voor niets gaat de zon op.”  “Met gepaste nederigheid.” Hij had een scala aan spreekwoorden en gezegden, die keer op keer benoemd werden als ware het vastgelegd en dus de enige manier om het leven te leven. Zo mocht ik niet te lang lezen, dat werd door allebei mijn ouders als lui gezien. Het gevolg was dat ik dit stiekem deed, en later toen ik volwassen was met een zeker schuldgevoel. Op vakantie smokkelde ik mijn boeken mee. Als mijn moeder me erop betrapte dat ik zat te lezen, werd ze hysterisch kwaad. Mee gaan wandelen of als we iets meer wilden, eerst wat nuttigs doen. Zoals wanneer we in de vakantie geld wilden hebben om iets leuks te kopen, een vlieger ofzo, dan moesten we gaan knollen pellen. Mijn ouders gingen dan naar het strand en hadden wat rust. Waarschijnlijk vond ik dat na een paar jaar niet meer nodig. Liever lezen dan knollen pellen. Mijn broertje had altijd hobby’s die geld kostten tijdens zo’n vakantie. Zoals vliegeren of vissen, of iets bouwen enz. Hij ging wat langer door met knollen pellen dan ik. Ja, ja, voor niets gaat de zon op. Thuis kregen we zakgeld voor auto’s schoonmaken, onkruid verwijderen en hek teren enz. Niets mis mee  hoor om te moeten werken voor je geld. Wel, was het vervelend in vergelijking met onze vrienden. Zij kregen geld om naar het zwembad te gaan of naar de speeltuin. Als kind weet je niet dat het in andere werelddelen voor kinderen veel slechter is. Relativeren was niet aan de orde. Mijn broer en ik hebben wat af gejankt als pa voet bij stuk hield en wij niet met onze vriendjes mee konden. Jonge kinderen zijn dan hard. Het gevolg was dat we buiten de groep vielen. Natuurlijk konden ze niet rekening houden met ons, in verband met onze onzekere participatie. Mijn broer en ik waren als kind loners. Allebei alleen met onze eigen dingen bezig. Wanneer we wel konden spelen met onze vriendjes verliep het bij ons allebei niet zo goed. Je moet je voorstellen dat de kinderen uit onze buurt altijd met elkaar speelden. Ze waren als het ware op elkaar ingespeeld. Op het moment dat wij onze opwachting maakten binnen de groep, waren we onbekend met de onzichtbare spelregels, rangorde en gedragscode. Naast dat wij allebei ook nog andere mankementen hadden zoals bijvoorbeeld dyslexie en hoogbegaafdheid, was socialiseren moeilijk voor ons. Voor mezelf sprekend is dat nooit makkelijk geworden in mijn leven. Nederigheid was ook een belangrijk thema voor mijn vader. De opmerkingen als : “ Ooh wil je dat ?” “ Wie denk je wel dat je bent ?” “ Zo, zo zal je niet eens een toontje lager zingen ?” “ Ja, ja, je bent intelligent, leer eerst maar eens nederig te zijn.” Mijn vader haalde in feite alles naar beneden op het moment dat je zoals hij dat noemde boven het maaiveld uitstak. Mijn moeder daarentegen was een hele andere. Zij pronkte met mijn prestaties op school en later aan de universiteit. Zij keek neer op mijn keuze van vriendjes. Jongens van “het gewone volk”. Zij schaamde zich toen ik een huis kocht in een straat die kennelijk te volks naar haar zin was. Zolang ik in haar ogen boven het maaiveld uitstak, was ze trots op me. Op het moment dat ik daar in haar ogen weer onder zakte, liet ze me vallen als een baksteen. Naast dat zij zelf er praktijken op na hield die het daglicht niet konden verdragen, deed ze zich als de nette dame voor naar de buitenwereld. Al met al een moeilijke omgeving om tot een stabiel karakter op te groeien. Het heeft geen zin om te blijven hangen in hoe dit allemaal zo is gekomen, maar wel mijn gedrag daardoor  willen erkennen en herkennen, zodat ik zelf verder kan. Het verleden accepteren zoals het was is voor mij al lange tijd zo. Precies zien en weten waarom ik ben zoals ik ben, leer en zie ik nu door het op deze manier op te schrijven. Veranderen is vanaf nu dus mogelijk.

14 april 2025

dag 33

Het mag wel duidelijk zijn dat mijn emoties “out of control” zijn.  Wilde ik zo graag weer die emoties voelen ? Nou, ze zijn er hoor, in overvloed. Ooit leerde ik mijn cursisten dat er in alles 2 kanten zijn. Plus en min. Het thema geduld wil ik als voorbeeld nemen. Ben je heel erg geduldig ? Dan praat je misschien over +1000. De andere kant van de medaille is dan -1000. Je bent dus altijd evenveel plus als min. Je zou dus in hevige mate ongeduldig kunnen zijn. Wanneer in dit voorbeeld je geduld +100 is, dan is je ongeduld -100.  Het lijkt dan dat deze laatste meer in balans is. Hoe hoger de frequentie van positiviteit, zo hoog is dan ook de mate van negativiteit. Een hoge mate van geduld, zou dan bijvoorbeeld tot verharding kunnen leiden. Een hoge mate van ongeduld leidt tot iets explosiefs. Zo kan ik eindeloos geduldig zijn met iets maken. Iedere keer opnieuw beginnen tot het lukt. Mensen kunnen mij keer op keer beledigen, zonder dat ik daar iets van zeg. Mensen van wie ik hou, kunnen een levenlang over mij heen lopen.  In deze vorm van geduld ligt denk ik een angst. Angst om niet aardig gevonden te worden ? Angst iemand te verliezen ? Angst om iemand te kwetsen met een weerwoord ? Of een andere vorm van angst die ik nu nog niet kan zien. Momenteel ben ik explosief. Wanneer een emotie of een deugd zo extreem is, is dat duidelijk een afweermechanisme dat je nodig hebt om te overleven. Het is zeker niet in balans. Zo kan een deugd als geduld die je tot extremen toe vasthoudt een pantser zijn van een trauma. Jeetje, dat waar ik zo trots op ben blijkt een hele andere kant te hebben ! Mijn explosieve kant komt er in alle hevigheid uit. Wanneer deze explosiviteit  zich heeft uitgefilterd, zou ik dan balans kunnen vinden ? Waarschijnlijk door te veranderen, niet die angst van afwijzing te voelen. Want daar is het immers begonnen, denk ik. Eerlijk zeggen dat het me pijn doet, zonder oordeel. Gewoon aangeven. Ik merk, terwijl ik dit schrijf, dat er al direct wat scenario’s in mijn hoofd opkomen. Ik ben ook bang dat er een discussie ontstaat. Graag zou ik alleen maar willen aangeven dat het pijn doet, zonder erover in discussie te moeten gaan. Terecht of onterecht, als ik pijn voel dan is dat er. Daar zou de toehoorder rekening mee kunnen houden of niet. Door het te zeggen haalt het de branderigheid weg bij mij. Het zal niet verschroeien en hard worden. Bij mijn moeder ben ik op een explosieve manier vertrokken, niet in staat keer op keer aan te geven dat ze me pijn deed. Slikken, slikken en dan in één keer BOEMMMM !!!! Ik ga het proberen direct aan te geven hoe het voelt. Of als ik niet assertief erop heb gereageerd, er in alle rust op een ander moment op terug te komen.

13 april  2025

dag 32

Ongelooflijk hoe ik mezelf tegenkom de laatste tijd. Er zijn wat afweermechanismen “out of order” , met als gevolg dat ik snel aangebrand ben en/of in paniek. Opvallend is ook hoe direct het atriumfibrilleren begint. Duidelijk ook stressgerelateerd. Alles wat ik in de hand dacht te hebben, valt als een kaartenhuis in elkaar. Zo ook mijn angst voor troep of vuil. Van nature ben ik heel erg netjes. Zelfs als kind was mijn kamer opgeruimd en had ik er plezier in alles een “eigen” plek te geven. Mijn oma was altijd aan het poetsen, misschien had ze wel smetvrees. Terugkijkend hoe vaak ze schoonmaakte en hoe  belangrijk dat was voor haar, moet ik toch echt in die richting denken. Mijn moeder was ook heel netjes, alles moest schoon zijn. Ze had daarvoor ook altijd 2x in de week hulp in de huishouding. Later, toen de kinderen het huis uit waren 1x. Toen ik pas op mezelf woonde, hield ik werkelijk iedere zaterdag een grote schoonmaak !!! Mijn hele huis, alles van zijn plaats, schrobben en poetsen maar. Veel later met mijn hele gezin in een huis met 4 verdiepingen, kon ik het niet meer aan. Vijf sloddervossen in m’n huis tegen één schoonmaakmoeder. Na een jaar of tien ertegen gevochten te hebben, bleek het zo zwaar te gaan wegen dat ik besloot alleen in Oosterhout te gaan wonen. Misschien had ik een burn-out, wie zal het zeggen. Het was te veel en ik ben nooit meer teruggegaan naar dat huis. Mijn gezin is om allerlei omstandigheden een jaar later in Oosterhout komen wonen. Mijn netjes opgeschudde leven werd weer overhoop gegooid. Inmiddels kon ik er wel alweer wat beter mee omgaan. Nadat Michel is overleden en de kinderen het huis uit gingen, heb ik samen met mijn oudste dochter en vriendin mijn hele huis verbouwd. Nieuwe keuken, nieuwe vloer, serre veranderd enz. Mijn huisje weer opgeschud. Overzichtelijk, gewoon heerlijk ! Waarom vertel ik dit ? Mijn huidige man is in mijn ogen ook een sloddervos. Hij ziet dat zelf anders. Dat betekent dat ik, zonder amok te maken, nog even de keuken “goed” schoonmaak nadat hij dat gedaan heeft. Zo loop ik constant zaken recht te leggen en zet alles op de juiste plaats. Dit gebeurt vrijwel geruisloos. Hij heeft er geen last van en ik ook niet. Maar nu ? Nu, flip ik van iedere kruimel of gemorste vlekken en ga ik tekeer als een speenvarken !!! Huilen met overdreven snikken, echt waar !!! Ik lijk wel gek. Nee, er zit gewoon geen rem op mijn emoties. Dat is lastig voor mijn omgeving en ook voor mezelf. Ik ben me ervan bewust. Helaas is het al gebeurd voor ik er erg in heb. Tot 5 tellen had ik mezelf voorgenomen, nadenken, ademhalen, en beseffen dat er niets aan de hand is. Verdorie, ik kom er niet eens toe om te gaan tellen, ik schiet direct in de vlekken. Heb ik hiervoor een oplossing nu ? Niet te streng zijn voor mezelf. Momenteel lukt dit niet anders. Vertrouw erop dat het over gaat. Én op het moment dat ik weer een beetje bij de mensen ben dit terug communiceren. Wel zo fijn voor mijn man en mij.

12 april 2025

dag 31

In plaats van dat ik me rustig voel, moet ik vandaag alleen maar huilen. Na een bevalling krijgt een vrouw ook altijd een huildag. Vaak een dag of drie later. In dit geval is het ongeveer drie maanden na mijn herseninfarct en moet ik om alles huilen. Waarom ? Een gesprek met mijn zus over onze vader en zijn moraliteit. Hij was een man waar ik tegenop keek. Hij bepaalde wat goed of slecht was, en ik nam dat klakkeloos aan. Zijn regels waren mijn wet. Toch heeft hij met mijn zus en met mij enorme missers gemaakt. Toen hij ontdekte wie ik echt was op m'n 13de wilde hij ons doodrijden. Hij had altijd gehoopt dat ik zijn biologische kind zou zijn. Tot die tijd kroelde ik altijd met mijn vader, maar vanaf dat moment heeft hij me nooit meer aangeraakt, geen knuffel, niets. Na mijn scheiding was ik niet meer welkom. Ook bepaalden mijn ouders dat ik mijn eigen kind niet meer mocht zien. Op school had mijn vader gezegd dat zij mijn kind niet aan mij mochten meegeven. En inderdaad ik kwam de school niet eens binnen !!! We hadden gewoon co-ouderschap, dus ik had alle recht om mijn kind de helft van de tijd te zien. Helaas door de stress had ik het lichamelijk heel zwaar. Daarnaast te weinig energie om dit te gaan aanvechten. Ook om via gerechtelijke kanalen tegen mijn vader in te gaan was destijds voor mij nog geen optie. Ik heb daardoor mijn kind een jaar niet meer gezien. Nadat ik een jaar later weer voorzichtig contact mocht hebben, bleef mijn vader mij letterlijk negeren. Het deed pijn, mijn reactie daarop was verharding. Zoals ik me ook had verhard mijn kind niet te mogen zien. Mijn leven ging verder alsof ik nooit een kind had gehad, dat was voor mij de enige manier om ermee om te gaan. Hoe hard en waanzinnig is dat ? In mijn moeders laatste levensjaren had ze wat hulp nodig. Mijn zus en ik wisselden dat af. Twee keer in de week ging ik naar haar toe. Iedere keer als ik bij haar was zei zij iets kwetsends of puur gemeens tegen mij. Dat is echt knap hoor. Natuurlijk ben ik wel wat gewend en voel ik door mijn harde pantser niet zoveel meer. Tot op een moment dat ze iets zei over mijn dochter, zoiets in de trant van: “Nou jij moest haar niet meer, pa en ik hebben voor haar gezorgd.” "Pffft dat noemt zich nu een moeder.” Op dat moment werd het rood voor mijn ogen en stond te schreeuwen tegenover mijn moeder, waar ze het gore lef vandaan haalde dit te zeggen. Ze rees haar hand op om mij te gaan slaan. Als kind had ik haar verteld dat als ze me ooit nog zou willen slaan, ik haar zou vermoorden. Nu stond ik daar 58 jaar oud op het punt om haar om te brengen. In plaats van haar te vermoorden zoals ik haar ooit beloofd had, ben ik weggegaan om haar vervolgens nooit meer te zien. Twee jaar later is ze aan corona overleden. Het was klaar, tot op de dag van vandaag heb ik haar ook niet meer gemist of spijt gehad van de beslissing om haar niet meer te zien. Wel vind ik het jammer om nooit meer met mijn vader in het reine te zijn gekomen. Mijn afweermechanisme is momenteel door het infarct niet sterk genoeg om met droge ogen deze herinneringen op te halen. Misschien moet ik dankbaar zijn dat het even mijn harde pantser heeft weggenomen. Het is niet leuk zo te huilen, maar ik denk wel dat het goed voor me is. Het is duidelijk mijn eigen onverwerkte verdriet. Nu kan ik trouwens ook zien dat mijn ouders een eigen stukje hadden waardoor ze op deze manier in het leven stonden. Als kind ben je niet bezig met waarom zij zijn wie ze zijn, of wat ze voelen. Waar dat vandaan komt. Je voelt alleen meer je eigen pijn, de afwijzingen en alle ellende die dat met zich meebrengt. Ik blijf het zeggen, dit herseninfarct laat mij een stuk onverwerkte zaken nog even op zijn plaats zetten. Gek genoeg niet met wrok naar mijn ouders. Meer als een vaststelling hoe het gegaan is. Het huilen is meer het verdriet om mezelf, het onverwerkte harde stukje.

11 april

dag 30

Moraliteit. Ik ben op visite geweest bij een vriendin die mijn familie, althans het gezin waarin ik geboren ben, goed kent. Wij hadden het over mijn vader, specifiek over zijn gevoel van moraliteit. Waarom tolereerde hij zoveel van mijn moeder ? Sonja zei toen : “Het is de meest morele persoon die ik ooit gekend heb, en ik heb ook altijd veel respect voor hem gehad.” “Het was een persoon met aanzien, een goede baas, zakenman, een sociaal voelend mens.” "Volgens mij probeerde hij deze morele standaard ook binnen zijn gezin aan te houden.” "Dat was een enorme klus.” “Om dit vast te kunnen houden heeft hij zonder aanzien des persoons harde beslissingen moeten maken.” “Na mijn scheiding was ik niet meer welkom, dat heeft hij me duidelijk gezegd.” "En, jij Annette werd ook afgeschreven ondanks het feit dat je een dochter bent.” “In feite is hij verdronken in zijn  eigen moraliteit.” WOW, zo had ik er zelf nog niet naar gekeken. Wel weet ik dat het overdreven niet tegen de regels ingaan van mij, een conditionering van dit stukje opvoeding is. Ik raak zelfs in paniek. Maar wat is nu eigenlijk moraliteit ? 

Ik heb het opgezocht en dan staat er het volgende…….Moraal of zeden is de opdeling van handelingen of gedragingen, binnen een samenleving, in twee soorten gedragsregels. Enerzijds zijn er de handelingen die als correct of wenselijk worden gezien, en anderzijds zijn er de taboes: handelingen die dat niet zijn…………

We zijn allemaal opgevoed met normen en waarden; met het leren wat goed en fout is, wat mooi en lelijk is. Het gevaar hierin is denk ik dat we vaak vergeten dat deze regels voortkomen uit onze conditionering, onze opvoeding , ons leven ervaren in de maatschappij en dat deze regels vastzitten aan een oordeel. Dat geldt dus ook voor mijn ouders. Een oordeel over anderen uitspreken is makkelijk wanneer we ons kunnen verschuilen in onze aangeleerde normen en waarden. Voel je je dan beter ? Of zelfs verheven ? Hetzelfde effect krijg je bij het oordelen over jezelf. Je vind dat je niet voldoet aan de regels, eisen en verwachtingen van de maatschappij. Je zelfvertrouwen verdwijnt of was er al nooit, je zelfondermijning is een feit. In ieder geval heeft de diepgewortelde moraliteit van mijn vader er diep ingehakt. Zowel voor hemzelf, als voor mij. Voor het eerst dat ik compassie voel naar hem. Misschien kan ik nu begrijpen waarom hij me zo meedogenloos heeft laten vallen na mijn scheiding. Voor het eerst dat ik moraal zie als halsstarrig. Voor het eerst dat ik moraal zie als iets onbeweeglijk. Voor het eerst dat ik moraal zie als iets diepgeworteld vanuit misschien dogmatische religie. In de Dikke van Dale staat ook bij moraal; “ zedenleer".  Klinkt wel heel eng in mijn oren. Immoreel is het tegenovergestelde van moraal, maar ik wil daar dan liever flexibiliteit en speelsheid van maken. Hopelijk kan ik met deze inzichten wat soepeler omgaan met regels en me minder schuldig voelen met de weg die ik heb bewandeld in mijn leven tot nu toe.

10 april 

dag 29

Dromen. Om 06.00 uur word ik wakker uit een droom. Zwaar geïrriteerd voel ik me, althans dat gaf de droom mij toen ik wakker werd. Even naar het toilet en daarna weer naar bed, met het voornemen het verloop van mijn droom in eigen handen te nemen. In het verleden heb ik dit vaker gedaan om middenin een droom te beslissen dat ik er niet blij mee ben en het te veranderen. Dat lukt meestal en ik weet dus dat het kan. Soms zelfs de volgende dag mezelf de opdracht geven om de droom van gisteren te veranderen. Mijn huidige man Ton houdt ervan wat ondeugend te zijn en sommige regels aan zijn laars te lappen. Zoals ik al eerder vertelde, hou ik me heel erg aan de geldende regels. Ik word er zelfs onpasselijk van als het expres geschonden wordt. Een klein voorbeeld….. Wanneer we een doodlopende straat inrijden en er aan het eind een fietspad begint, bedenkt hij gewoon om over het fietspad te gaan rijden. Zelfs door uit te stappen en te kijken of het paaltje weggehaald kan worden. Vreselijk vind ik dat !!! In mijn droom zitten we in de auto en Ton rijdt, ik zit in de passagiersstoel. We eindigen voor een enorme sloot met heel veel hoge groene planten. Het geeft een gevoel alsof het een moeras is. We moeten aan de andere kant van die sloot zijn, en Ton rijdt er gewoon doorheen !!! Ik word boos en schreeuw tegen hem; “ Dit haalt mijn auto niet !” Ton heeft plezier in zijn gedrag en mijn geschreeuw en zegt: “ Maak je toch niet zo druk, je ziet toch dat we al bijna aan de overkant zijn.” Hij heeft het nog niet gezegd, of de auto stopt en we zitten in het water tussen de planten met een doorweekte kapotte auto. Op dat moment werd ik wakker. Sjacherijnig schuifel ik naar het toilet. Op de wc verman ik me en besluit de droom te veranderen. Terug in bed val ik weer in slaap. Pisnijdig zit ik weer naast hem in de auto. Het kostte me wat moeite om te ruilen. Ik zit achter het stuur en hij als passagier, maar het lukt. (tijd is moeilijk in een droom) Lach me niet uit, maar ik heb vertrouwen in mijn beschermengelen. Ton is op en top atheïst en vind dat allemaal maar onzin. In mijn droom praat ik met mijn engelen en start de auto. 1,2,3 en gelukkig de 4de keer hoor ik de motor aanslaan ! Met beleid rij ik verder door het water, modder en planten tot we weer aan de kant staan op een verharde weg. We hebben het gehaald !!! Om 10.16 uur word ik weer wakker. Het is een droom die bij me blijft, dus betekent het iets, het vertelt mij iets. Op internet probeer ik dan op te zoeken bij een site over droomuitleg. Door elementen uit de droom op te zoeken, zou je dan misschien iets ervan kunnen maken.

Auto rijden—---Droom je dat je autorijdt, dan staat dit voor je ambitie en hoe goed je van de ene fase in je leven naar de volgende kunt komen. Kijk naar de rit, was deze gemakkelijk en prettig of lastig en vervelend? Dit staat voor hoe je door je leven beweegt. Kijk ook of je de chauffeur of een passagier bent. Dit staat voor een actieve of passieve rol in je leven. Droom je dat je in een auto zit die het begeeft, dan heb je het gevoel dat je in je leven niet vooruit komt of dat je tegen schijnbaar onoverkomelijke obstakels aanloopt. -----------------

Moeras—-----Droom je over een moeras, dan staat dit voor onderdrukte en duistere aspecten van jezelf. Het kan ook zijn dat je je onzeker voelt.------------------

Planten—----Een droom waarin een plant voorkomt, staat voor spirituele ontwikkeling en een potentiële persoonlijke groei. Komen er vaak groene planten in je droom voor, dan heb je een bijzonder meelevend en liefdevol karakter. Ten slotte kan deze droom ook betekenen dat je je emotioneel overweldigd voelt door een krachtige vrouw in je leven, bijvoorbeeld je moeder of een bazige vriendin.---------------

Vier—----Vier duidt op stabiliteit, fysieke beperkingen, hard werk en aardse zaken (als in de vier hoeken van de wereld). Vier staat ook voor materiële zaken. Je krijgt dingen gedaan.------------

Zoals ik naar de droomuitleg kijk, klopt het met de situatie waarin ik me nu bevind en vind ik hem ook hoopvol. Het leven verloopt niet altijd makkelijk en ik was even mijn stuur kwijt. Ik voelde me onzeker en er kwam een boze kant naar boven. Ook voel ik zeker dat deze ervaring weer een mijlpaal is om te groeien als mens. Door hard werken (in mijn geval is dat ook het doseren van trainingen) zal ik mijn fysieke beperkingen weer terugbrengen naar een acceptabel niveau. Zoals ik me nu voel gaat dat zeker lukken !!

9 april 2025

dag 28

Blij met pijn. Dat klinkt weer gek natuurlijk. Toch heb ik al zolang als ik me kan heugen pijn. Zenuwpijnen die als messteken door mijn lichaam vliegen. Repeterende pijnen, bij een verwonding of als ik me stoot, blijft de eerste pijnscheut terugkomen als een kras in een langspeelplaat. Als laatste de pijn van temperatuurverschillen die mijn lichaam niet snel genoeg verwerkt. Het zijn vervelende pijnen, maar ik ben eraan gewend. De therapeut op de revalidatie houdt nauwlettend mijn vorderingen in de gaten. Hierdoor kunnen we oefeningen aanpassen. Een stapje vooruit en weer een stapje terug. Twee keer per week vraagt ze hoe het ging na de oefeningen. Vandaag had ik heugelijk nieuws ! Ik voel mijn eigen pijnen weer… De pijnen waar ik gewend ben mee om te gaan, niet het zware gevoel alsof mijn ledematen een dood blok zijn. Nee, gewoon weer lekker pijn. Sinds mijn herseninfarct slaap ik als een os. Normaal slaap ik vrij slecht. Tijdens m’n slaap gaat de pijn gewoon door, waardoor ik vaak wakker word en mijn slaapkwaliteit niet echt top is. Afgelopen nacht heb ik weer wakker gelegen van de pijn, maar ik ben blij ! Blij om in ieder geval vandaag weer herkenbaar mijn eigen vertrouwde lichaam te hebben. In mijn geval betekent pijn dat ik leef. Dan voel ik me blij, en door die blijheid krijg ik energie. Waarschijnlijk een krom verhaal, maar het is wel hoe het is voor mij.                                        Pas geleden zag ik een interview met Hans Stolp, hij zei iets wat bleef hangen bij mij…..

“ Het leven doet voor jou het werk op het moment dat je de vijanden in jezelf zoekt.” "Leef de pijn, projecteer dat niet op een ander, transformeer die pijn.” "Hij is van jou en jij bent daar dus verantwoordelijk voor.”

Zo voel ik dat ook, of het nu lichamelijke pijn is of mentale pijn. Die verantwoordelijkheid is van mij en ik kan ermee leren omgaan en als ik geluk heb zou ik het ook kunnen transformeren. Het is de betekenis die ik aan mijn leven met een handicap heb gegeven. Het verdoofde gevoel maakte me gefrustreerd en soms boos. Dit weekend, accepteerde ik mijn lot na mijn herseninfarct. Echt waar !!!!  Mijn boosheid heb ik laten varen. Met geduld doorgaan met oefenen en verwachtingen loslaten. En wat gebeurt er nu ? Mijn oude pijnen zijn er weer, de doofheid vervaagd. Dat bedoelt Hans Stolp dus. Jongens, wat ben ik toch een blij mens.

8 april

dag 27

Misschien zijn dingen die ik schrijf herkenbaar of helemaal niet. Wat ik merk is, dat ook al spreken we dezelfde taal , niet hetzelfde bedoelen. Zo vertelde Lydia, dat zij voor lange tijd zo moe was, dat ze zelfs euthanasie overwoog. De artsen vonden niet waar het vandaan kwam. Dit hield in dat ze de hele dag op de bank lag, kleine handelingen kon verrichten en dan weer op de bank om uit te rusten. Gelukkig kwam ze terecht bij een cardioloog gespecialiseerd in het vrouwenhart en zijn haar klachten voor 85 % verbeterd. Toen ik dit hoorde schrok ik. Hoe kan iemand die extreem vermoeid is aan euthanasie denken ? Lydia is altijd een zeer actieve vrouw, die kon vertrouwen op haar lichamelijke uithoudingsvermogen. Wanneer dat helemaal wegvalt, raakt ze zichzelf, haar identiteit en doel om te leven dus helemaal kwijt. Voor mij is dit heel anders. Mijn lichamelijke uithoudingsvermogen is altijd al slecht, ik ben chronisch moe, daar leef ik mee. De maanden dat ik op mijn bank lag, kocht ik een verrekijker om naar de vogels in de tuin te kijken. Mij in de natuur vanaf mijn bank te verdiepen. Mij sowieso in zaken te gaan verdiepen, waar ik normaal de tijd niet voor neem. Lezen, lezen, opzoeken op internet enz. Mijn dagen vlogen dan voorbij. Nu ben ik nog eens extra moe na mijn herseninfarct. Revalideren gaat niet snel, dat is frustrerend, maar ik begin het met wat te doen- en rust-verhaal iets meer in de vingers te krijgen. Met mijn huilerig gevoel en het snel aangebrand zijn, vind ik daar ook acceptatie in zo langzamerhand. Doe ik het beter dan Lydia ? NEE !!! Vanuit een andere levenssituatie reageren we. Haar moeheid is dus niet te vergelijken met mijn moeheid. Misschien het “moe zijn”  op zich wel, maar niet de beleving. De beleving komt van uit je ervaringen, vanuit je identiteit, vanuit degene die je gecreëerd hebt te zijn. Lydia is een sociaal mens, met vele contacten, hulpvaardig. Ze houdt van sport enz. Moe zijn is voor haar een regelrechte hel. Voor mij was het een shock te zien hoeveel mensen begaan zijn met mij. Ik ben niet sociaal, ik zoek weinig tot geen contact. De verbinding voel ik in mijn hart, maar dat is aan de buitenkant slecht te zien. Het is iets wat ik ga proberen te veranderen. Hoe ouder ik word , des te meer kan ik gaan zien dat een oordeel over iets of iemand niet fair is. Kijken we samen naar dezelfde boom, dan zien we allebei iets anders. Zo is het ook met emoties en ervaringen.

7 april

dag 26

Wat maakt een mens krachtig ? Is kracht letterlijk ? Veel spieren, daardoor sterk zijn ? Is krachtig zijn iets lichamelijks ? Is het iets mentaals ? Of allebei ? Moet dat dan in balans zijn, of kan het ook afzonderlijk gedefinieerd worden ? Voor mij lag krachtig zijn altijd in de spirit te hebben door te willen gaan. Het feit dat ik hier eigenlijk nooit heb willen zijn, maakte dat ik me heel krachtig voelde als ik er alles aan deed om door te leven. Een soort prestatie die ik dan leverde. Tegelijkertijd een soort onverschillig naar de dood. Dit is misschien moeilijk om te begrijpen, maar het maakte me ook een soort vogelvrij. Daar bedoel ik mee, dat ik me niet wilde aanpassen aan de gevestigde orde. Het leven is van mij, daar blijft iedereen van af. Ik bepaal zelf wat ik doe en hoe ik het doe. Al valt de wereld rond mij heen weg, dat maakt mij niet uit, want ik blijf staan zolang ik hier wil blijven staan……alleen. Mijn houding maakte mij bij veel mensen niet geliefd. Eigenwijs, niet op m’n mondje gevallen, duidelijk op het botte af. Er zijn een aantal mensen in mijn leven waar ik oprecht tot op het bot van hou. Voor deze mensen blijf ik staan, wat ze ook doen. Als de relatie met één van hen pijnlijk wordt, dan kan ik afstand nemen. Letterlijk afstand, maar zo dat deze wel weer te overbruggen is op het moment dat de pijnlijke situatie zich oplost. Mijn zus is zo iemand, Michel was zo iemand, mijn huidige man is zo iemand (van het moment dat ik hem zag 48 jaar geleden) en een aantal vriendinnen en vrienden zijn dat. Deze mensen zie/zag ik en direct is/was er die verbinding voor mij die allesomvattend is. Wat ze ook doen, goed of slecht, onze band zal nooit verbroken worden. Na mijn herseninfarct ontdekte ik dat ik op dit niveau met deze verbinding 15 mensen heb !! Tranen schieten in mijn ogen terwijl ik dit schrijf. Wat een gelukkig mens ben ik !!! Zoveel mensen die oprecht van mij houden. Ongelooflijk. Dat maakt een mens krachtig, dit geluk.

6 april 2025

dag 25

Het etentje gisteravond verliep goed voor mij. We zijn gaan fietsen. Dan ben je maar een half uurtje onderweg. Voor mij de eerste inspanning op die dag en direct lekker in de buitenlucht. Ik heb een bakfiets, dat is voor mij handig. Ik kan blijven zitten, zonder om te vallen. Mijn hondjes kunnen makkelijk mee. De boodschappen kunnen erin en zelfs koffers als ik met de fiets op vakantie ga. Doordat ik altijd echt geniet als ik fiets, vergeet ik even de zenuwen van het aankomend dineetje. Waarschijnlijk had ik me in de auto helemaal zitten opwinden, steeds meer gespannen worden.. Op de fiets kan ik dus ontspannen. Voor mij was een plaats op de hoek bij de deur bedacht. Dat begon direct goed !!! Dat had de plek geweest die ik zelf ook zou hebben uitgekozen ! In een restaurant is het altijd rumoerig, omdat mensen zitten te kletsen. Doordat ik (ketel)doof ben, kan ik dan niet veel verstaan. Dus in plaats van mezelf tegen het rumoer af te zetten, liet ik mezelf één worden met de geluiden om me heen. Er zaten drie heren rondom mij heen, die hoofdzakelijk over sport aan het praten waren. In feite kon ik achterover leunen en acclimatiseren op deze manier. Patrick  had 10 jaar geleden ook een herseninfarct gehad en vertelde daarover. Zeer herkenbaar voor mij. Zijn vrouw Lydia vertelde ook over zijn gedrag toentertijd. Ook dat was heel herkenbaar !!! Al met al ging ik met wat geruststelling en tips naar huis. Het was inmiddels donker en fris geworden, maar ook nu kon ik weer genieten van het fietstochtje terug naar huis. Thuisgekomen ben ik vrijwel direct naar bed gegaan. Voor mij is dit bijzonder, normaal ga ik dan nog iets doen en lig ik voor 01.00 uur niet in mijn bed. Door wat Patrick zei over je rust moeten en kunnen nemen, besloot ik dat dan ook te doen. Het is me bevallen moet ik zeggen. Bijna het klokje rond geslapen. Trots op mezelf hoe ik dit heb aangepakt. Het was een dag met actieve positieve en verantwoorde handelingen.

5 april

dag 24

Eenzaamheid. Wat is dat ? Ik ben graag alleen, zolang als ik me kan herinneren is dat zo. Men vult snel voor mij in dat ik misschien wel eenzaam zou kunnen zijn. Dat viel me vooral op na het overlijden van Michel. Het gekke is dat ik me als ik alleen ben nooit eenzaam voel !!! Eenzaamheid kan ik voelen in relatie met een persoon of meerdere personen.  In een groep voel ik me vrijwel altijd eenzaam. Soms in relatie met één persoon. Een relatie hebben met iemand is voor mij het moeilijkste wat er is. Waarom zou dat zo zijn ? Omdat die persoon iets reflecteert wat ik niet in mijzelf wil zien ? Nee, ik denk niet dat het dat is. Ik verlang naar begrip, begrepen worden is heel belangrijk voor me. In ieder geval, acceptatie en respect op het moment dat ik niet begrepen wordt. Mijn gedachtengoed niet te kunnen delen maakt mij heel eenzaam. Lang naar prietpraat luisteren is ook heel moeilijk voor me. Mijn man noemde het onlangs “prietpraat” , dat vond ik een grappig en vriendelijk woord. Over prietpraat wil ik geen oordeel hebben, zeker niet !!! Alleen als het te lang duurt zuigt het alle energie uit me. Hoe bescherm ik mezelf daar tegen ? Door oefeningen die ik geleerd heb om dit af te schermen. Helaas lukt dit niet altijd. Op het moment dat ik zelf zwak ben, lukt mij dat niet. In die zin is het wel weer een graadmeter om me tussen mensen te bewegen. Ik weet dan snel of ik sterk ben of niet. 

Op internet staat ; “Je voelt je eenzaam als je sociale behoeften hebt die niet worden vervuld." “ Het is een staat waar je je in verkeert, een gevoel. Tijd alleen doorbrengen is daarentegen meer objectief: het is het simpele feit dat je iets solo doet, zonder daar een gevoel aan te binden”

Daar ben ik het mee eens. Mijn sociale behoeften zijn dus echte gesprekken, waarlijke contacten. Straks ga ik met mijn man en zijn ex-collega’s uit eten. Voor dit soort uitjes voel ik van tevoren altijd een knoop in mijn maag. Zenuwachtig, angst voor dat gevoel van eenzaamheid. Momenteel ben ik niet sterk. Niet meegaan zou dan een optie zijn, maar Ton teleurstellen wil ik ook niet. Vandaag heb ik me de hele dag rustig gehouden, zodat ik in ieder geval opgeladen mee kan gaan. Deze uitdaging (ja, dat is het voor mij) ga ik toch aan !!!

4 april 2025

dag 23

Ton vertelde mij dat het een heel bekend fenomeen is om de dagen af te tellen tot en met de leeftijd die een geliefde had op het moment dat hij/zij is overleden. Die onrust verdwijnt weer op het moment dat je die streefdatum voorbij bent. Ik heb dat met de leeftijd van Michel. Je ziet het ook bij kinderen die ouder worden dan hun ouders. Zo van die datum ben ik gepasseerd. Heel lief van Ton om mij dat nog even uit te leggen, waarschijnlijk bedoeld als geruststelling. Eerlijk gezegd was mijn innerlijke reactie niet zo geruststellend.                                                 Ik dacht namelijk : “ O'Jeetje ben ik net zoals normale mensen?” “ Ben ik zo gewoon ?” Dit heb ik niet hardop gezegd, maar ik zat daar wel een beetje mee. Wat is het dat ik niet gewoon wil zijn ? Waarom wil ik anders zijn ? Waarom wil ik me onderscheiden van andere mensen ? Dat is toch wel maf. Vroeger als ik kleding kreeg en ik kwam iemand tegen met hetzelfde aan, dan deed ik het nooit meer aan. Vreselijk vond ik dat. Mijn moeder mopperde dan, maar ik kan me niet herinneren dat ze daar nu erg boos om werd. Volgens mij begreep ze dat wel. Wat versta ik onder Normaal zijn ? Of Gewoon zijn ? Ik weet het zo 1,2,3, niet, maar ik voelde me wel vreemd toen Ton dat zo zei. Gisteren hoor ik iemand vertellen over haar broertje die syndroom van Down had. Zij zit op cursus om te leren loslaten en door middel van oefeningen gelukkig te zijn. Met dikke tranen vertelt ze dat alles wat zij moet leren in het leven haar overleden broertje van nature had. Hij leefde in het moment en zag vrijwel altijd de zon schijnen, zijn glas was altijd halfvol. De ironie is hoe een mens dat gezien wordt als “simpel” zo wijs in het leven staat. Blijkbaar heb ik de arrogantie om een onderscheid te maken tussen mensen die ik “ simpel” vind en mensen die dat niet zijn. Kennelijk wil ik tot die laatste categorie horen. 

Zo zie je maar, dat als je je eigen gedachten ontleedt, je niet altijd een “leuk” persoon bent. Ik ben ook een gewoon mens met gewone menselijke emoties. Iedereen die ik zie, die ik ken, aardig of niet aardig, is een spiegel voor mezelf. Dit is de les die ik mezelf vandaag geef.

3 april 2025

dag 22

Vandaag weer naar revalidatie. Dit doe ik 2x per week. Daar aangekomen voelde ik me doodmoe. Eerst cardio op de fiets. Verschrikkelijk !!! Zo moe !!!! Daarna kracht op toestellen, dat ging redelijk. Als laatste oefeningen voor het evenwicht. Ondanks dat het echt iets beter gaat is dit nog steeds heel moeilijk. Door de vermoeidheid stroomden de tranen langs m'n wangen. Hoogst ongemakkelijk is dat. Annette huilt om lichamelijk ongemak, is een nieuw fenomeen. Gelukkig schaamde ik me nu niet. Waarschijnlijk omdat alleen de therapeut dit kon zien en niet andere mensen die zich ook in de ruimte bevonden. Hele gesprekken met mijzelf  in mijn hoofd. Waarom voel ik me zo ? Haak ik af ? Geef ik m’n grenzen aan ? Wat zijn mijn grenzen ? Waarom lopen nu die tranen langs mijn wangen ? Verdorie, wat is dat toch ? Blij dat ik het weer gered heb, ga ik naar huis met een bezweet lichaam. Thuis gekomen vertel ik dat ik gehuild heb omdat ik zo moe ben. Vraagt mijn man: “ Waar zit die moeheid dan ?” “ Waar heb je pijn ?”  Werkelijk, ik ontplofte !!! “ Aan m’n grote teen !” “ Nu goed ?“, schreeuwde ik. Wat een absurde vraag. Mijn man was voordat hij 2 jaar geleden met pensioen ging huisarts. Ik word zo boos en venijnig, na deze vraag. “ Dat is de reden waarom ik een hekel heb aan artsen.” “ Ze hebben kennis maar weten eigenlijk niet waar ze het over hebben.” “Vermoeidheid en pijn zijn twee verschillende ervaringen.” “ Als ervaringsdeskundige kan ik zeggen dat ik vermoeidheid soms erger vind dan pijn.” Ook is vermoeidheid geen slaap.  Mijn man houdt daarna wijselijk zijn mond, en ziet er dan uit als een treurige Pluto. (Hondje uit Disney) Dat is natuurlijk niet de bedoeling. Ik hou van hem. Het is niet leuk voor hem om regelmatig te horen hoe een hekel ik heb aan artsen. Het wantrouwen is zo groot !! Er is op medisch vlak zoveel met me gesold in het verleden, en het heeft mij nooit iets geholpen. Toen ik 12 jaar oud was, hebben artsen gevraagd aan mijn ouders of ik een proefkonijn mocht zijn voor verdere onderzoeken. Zij hebben daar hun toestemming voor gegeven. Geen dood lichaam voor de wetenschap, maar een jong levend meisje. Pijnlijke onderzoeken, kleine ingrepen. Normaal gesproken moet iemand daarna rusten (nu is dat nog zo). Mij lieten ze heel actief zijn met alle gevolgen van dien. Op mijn 20ste heb ik daar zelf een stokje voor gestoken. Een afspraak gemaakt met mijn neuroloog. Na hem verteld te hebben beter te weten wat mijn ziekte behelst dan welke neuroloog dan ook, ben ik uit dit systeem gestapt en nooit meer terug gegaan. Nu, zit ik weer in dit systeem. Het doet me pijn en het frustreert me. Ik voel me weer een blazend, bijtend katje dat in feite veel pijn heeft letterlijk en figuurlijk. Waarschijnlijk krijg ik nu de kans om het over te doen. Niet door anderen laten bepalen, maar zelf zo veel mogelijk assertief zijn en oplettend. Ook zachtheid naar mezelf toe. Huilen mag, laat maar komen, ook de tranen die ik 50 jaar geleden voelde maar niet liet gaan. Hopelijk lukt het me om dit allemaal te verwerken, waardoor ik zachter kan zijn voor mijn man en mijzelf. Ik doe echt heel lelijk tegen hem. Gelukkig kom ik daar snel op terug door hem te vertellen dat het niets met hem te maken heeft maar alles met mijzelf. Ik projecteer mijn boosheid en frustraties op hem, ik weet het en het spijt me. Bij hem voel ik me veilig, bij hem kan ik het kwijt. Is het leuk ? Voelt dat goed ? Natuurlijk niet, maar inhouden is ook niet het antwoord. Huilen en een boksbal aanschaffen lijkt me een goed idee.

2 april 2025

dag 21

Zoals bij velen van mijn leeftijd en ouder ben ik opgevoed met    — “Niet zeuren, maar doorgaan” —-- Op een vrij meedogenloze manier. Mijn zus, die 14 jaar ouder is, kreeg een zogenaamde Spartaanse opvoeding. Dit werd dan ook heel trots verteld. Mijn broers en ik kregen een iets mildere opvoeding. In vergelijking met kinderen rond ons heen was het nog steeds pittig. Mijn broer en ik hebben vanaf onze geboorte deze neurologische aandoening. In de praktijk betekent dit dat we altijd moe zijn, 24/7 pijn hebben en lopen een zware belasting is. Mijn ouders hielden van wandelen. Tijdens onze vakantie gingen we dan ook urenlange wandelingen maken. En…..ja, wij moesten mee. Mijn broertje huilde dan tranen met tuiten en kon dan onderweg ook nog een flinke klap om zijn oren krijgen. Mijn moeder heeft altijd losse handen gehad. Ik verbeet mijzelf want ik wilde niet geslagen worden. Zo zwart op wit klinkt dit afgrijselijk. Er werden vroeger dia’s gemaakt en deze bekeken we eens in de zoveel jaar met het hele gezin en verdere familie. Er werd altijd smakelijk gelachen om de foto’s van mijn huilende broer en mijn verbeten gezicht. Tot het laatste moment dat ik mijn moeder in leven heb gezien, had zij geen enkele consideratie wat betreft mij en mijn ziekte. Deze opvoeding heeft denk ik gemaakt dat ik hard ben voor mezelf in de eerste plaats en voor anderen in de tweede plaats. Hoe kan ik liefde voor mezelf opvatten en daarna voor anderen ? Hoe heb ik een consideratie voor mezelf ? Hoe doe ik dat ? Mensen die mij niet goed kennen vertalen mijn houding naar ziek zijn als positief. Het is niet positief maar conditionering ! Ze zien mij altijd vrolijk en geen punt maken van de pijnen en discomfort in mijn lichaam. Ik snap de reacties van deze mensen, maar ik moet juist leren de pijn te laten zien. In ieder geval de emoties die daarbij horen. Ik denk dat het juist belangrijk voor mij is om mezelf te omarmen, om medelijden te hebben en mezelf te troosten. Dat is duidelijk voor mij nog een lange weg te gaan. Dit is geen aanklacht per se naar mijn opvoeding. Het heeft mij ook kracht en doorzettingsvermogen gegeven. Geen plaats voor emoties dus dit is wat ik kan leren. Waar ik op dit punt van mijn leven het meest spijt van heb is dat ik mijn kinderen die consideratie ook niet heb kunnen geven. Hopelijk zien zij mijn wil tot inzicht en verandering.                                                                             Ik zou me zomaar kunnen bedenken dat het ook andersom zou kunnen zijn. Je bent helemaal suf vertroeteld en bijgestaan. Voluit je emoties kunnen leven en je hebt jezelf heerlijk zielig gevonden. Misschien dat je dan zelfstandigheid, kracht en doorzettingsvermogen zou kunnen leren. Wie weet ? Slecht of goed bestaat niet. Het LEVEN beslaat alles.

MASKERS ----20 maart 2025 schrijf ik hierover.