Mijn naam is Annette Groen.
Wie ben ik ? Wat beweegt mij ? Het zijn essentiële vragen die ik mezelf al van jongs af aan stel.
Geboren zijn met een lichamelijke handicap maakte dat ik dit compenseerde op mentaal gebied. Een slim stoer bijtertje dat zeker niet geliefd was in haar omgeving. Het liefst alleen op m’n kamertje waar ik veilig gevoelens kon uiten op papier. Schrijven, tekenen, allerlei andere creatieve vormen met bijvoorbeeld kralen, hout, glas, emailleren enz.
Als jong volwassene keek ik dagenlang naar een schilderij dat ik gemaakt had, om te begrijpen hoe het emotioneel met me gesteld was. Mijn onderbewuste wist duidelijk meer te vertellen over mezelf. Dit proces noemde ik “dweilen”. Mijn overlevingsmechanisme bestond uit hardheid voor mezelf en de mensen rond me heen.
Door zelf mijn schilderijen te “vertalen”, kon ik lachen of intens huilen, begrip opvatten voor de persoon die ik was/ben.
In de periode dat ik jonge kinderen had, zette ik me in om op school op creatief vlak mee te helpen. Les geven, decors ontwerpen en bouwen, tentoonstellingen inrichten enz. De muren van de slaapkamers beschilderen met kastelen , prinsessen, ridders, feeën, paarden, boeddha’s, al naar gelang de wensen van de kinderen. Geen knuffelmoeder, wel dichtbij.
Het jaar waarin alle kinderen tegelijk uitvlogen, was het jaar van het grote loslaten. Alles kwam tegelijk Weduwe, Empty nest en Grootouder, afgekort staat dat voor WEG.
Een periode waarin ik weer ben gaan schrijven om mijn verwerking en gedachtestromen een plek te geven. Ook de drang om weer te gaan creëren groeide. De stilte en rust die ik nu ervaar, zorgen ervoor dat ik weer dagelijks aan het schilderen ben.
De kleuren van mijn leven in gevoelens, emotie en beweging.
My name is Annette Groen. (Green)
Who am I ? What moves me? These are essential questions that I have asked myself from an early age.
Being born with a physical disability made me compensate for this mentally. A smart tough biter that was certainly not popular in her environment. Preferably alone in my room where I could safely express feelings on paper. Writing, drawing, all kinds of other creative forms with, for example, beads, wood, glass, enamel etc.
As a young adult, I would spend days looking at a painting I had made to understand how emotionally I was. My subconscious clearly knew more about myself. I called this process “mopping”. My survival mechanism consisted of toughness on myself and the people around me.
By “translating” my paintings myself, I could laugh or cry intensely, understanding the person I was/am.
When I had young children, I was committed to helping creatively at school. Teaching, designing and building sets, organize exhibitions, etc. Paint the walls of the bedrooms with castles, princesses, knights, fairies, horses, Buddhas, according to the wishes of the children. Not a cuddle mother, but close.
The year in which all the children flew out at the same time was the year of great letting go. Everything came at once Widow, Empty nest and Grandparent, which stands for WEG for short .
A period in which I started writing again to give my processing and streams of thought a place. The urge to create again grew as well. The silence and peace that I now experience ensure that I am painting daily again.
The colours of my life in feelings, emotion and movement.